تو همه هستی من

رحم کن بر دل غم دیده زارم باز آی

صد خزان آمد و بگذشت بهارم باز آی

به فدایت همه هستی ، تو همه هستی من

باعث درد من و مایه سر مستی من

یک دم از کوی دلم بذر و از ما مگذر

بلبل باغ وفا از ره گلخن مگذر

صبر کن نیم دمی ماه شب افکن مگذر

بگذری از اگر  لحظه مردن مگذر

ندهم جان  و دگر بار دگر زنده شوم

مهر روی تو چو بینم مه تابنده شوم

زاهد از میکده راندم چه کنم مست و خراب

خالی از می شده در دست سبویم مگذر